آغاز داستان ما...

  سلام.

ماه رمضون اومده و حال و هوا تغییر کرده.به نظرم میرسه که همه موجودات متوجه شدن که

 روزای عزیزیه و اراده کردن که یه جور دیگه باشن.دیشب محمد درختارو آبپاشی میکرد و

 میگفت دارم به درختا افطاری میدم.

امان از این انسان غافل .امان از این انسان که بی تردید در خسران و زیانه .

 ان الانسان لفی خسر....

خداوندا !تو قسم یاد کردی و گفتی که ما آدما  در ضرر و زیانیم .اما خداجونم،

 ای محبوب بی نیاز، کمکمون کن که  ما  در جرگه      الاالذین امنوا و عملواالصالحات     باشیم .

 کاری کن که  با تمام وجودمان همدیگرو دوست بداریم و به پیروی از حق سفارش کنیم،

به شکیبایی در اطاعت از خدا ، به دوری جستن از گناهان  و به تحمل ناگواریها....

وتواصوا بالحق و تواصوا بالصبر

یادمه  یه چیزایی تو مایه های این مطالب رو پارسال برا فاطمه گلم  نوشته بودم .

صفحه اول نامه رو هم محمدصالحم  برا خاله جونش نوشته بود. چه روزایی بود ...

محمد صالح ما  هنوز نیومده برا هممون کلاس اخلاق گذاشته بود .

اونقده با شخصیتش زندگی کرده بودیم که هیچ کس نمیتونست ادعا کنه که

اون هنوز پا به این دنیا نذاشته .

این روزا برام روزای عزیز ،اما سختیه .هر چند میتونست از این 

 سخت تر هم باشه .بعضی وقتا فکر میکنم اگه نظر لطف و رحمت خدا نبود

 و یا اگه ما از نعمت داشتن ائمه محروم بودیم ، چقدر دنیا بی معنی بود.

 چقدر مشکلات برا آدم بزرگ وغیر قابل تحمل میشد ...

 خداجونم! همین حالا تو را به خاطر نعمت اهل بیت (ع ) شکر میکنم.شکر،شکر و

هزاران بار شکر.

راستشو بخواید قرار نبوده من این رمضان را روزه باشم. تعجب کردید ،نه؟

ماجراها داره .براتون میگم .اما الآن نه.پس تا بعد.....