محبوب بی نیاز من...

ما آدما هر کاری هم بکنیم یه موجود خاکی و جسمانی هستیم با کلی نیازها و نقص ها.

 به آب و هوا و اکسی‍ژن و غذاو ... خلاصه هزار تا چیز جور وا جور احتیاج داریم.

خسته می شیم، میخوابیم. همه ی موجودات به خواب نیاز دارن،

حتی پرنده ها و درختا...

فقط تویی که به هیچ چیز احتیاج نداری.فقط تویی که هیچ وقت به هیچ چیز و

هیچکس احتیاج نداری.نه خسته میشی و نه میخوابی. شبها که همه می خوابند

مطمئنم که تو بیداری و مواظب دنیائی .چشمهامو  که می بندم دلم شور نمی زنه،

خیالم راحته؛چون همه چیز روبه راهه؛ چون تو روبه راهش می کنی.

برای اینکه تو خدائی؛

                      یک خدای بزرگ و بی نیاز.

            

                         

فکرشو  بکن. اگر خدا هم می خوابید، اگر خدا هم مجبور بود یک وقتایی چشمشو

  ببنده، اگر خدا هم

خسته می شد و لازم بود استراحت کنه، اونوقت چی می شد؟ چه بلایی سر این دنیا و

 ما می آمد ؟

 تو یکی، آره ، خودتو میگم عزیز، تا به حال به سرت زده نصفه شب، وقتی همه خوابیدن، حتی

مورچه ها و گنجشکا، بلند شی و با خدا درد دل کنی؟ اگر همچین تجربه ای داری می تونی اونو

بنویسی تا هم تجدید خاطره ای کرده باشی و هم اینکه به خودت تلنگر بزنی: 

خ وقته با محبوبم خلوتی نداشتم...

وای برمن.....

                                     «« التماس دعا»»