شب تغسیل ماه

آسمان، این شبها که می رسد عجیب بی قراری می کند و زمین داغ دلش تازه می شود

زخم شرمش سر باز می زند.

 ملکوتیان حق دارند سر بر دیوار عرش بگذارند و های های گریه کنند و تنها خداست که

می تواند تسلای دل علی باشد.

 ماه حق دارد که گوشه اختفا را برای گریه اختیار کند وستارگان چه کنند اگر سر بر شانه

یکدیگر نگذارند و مصیبت را زبان نگیرند.

 آن خانه نمی دانم آن شب به چه قدرتی بر پای ایستاده بود؟ آن مدینه چه مدینه ای بود که

چنین مصیبتی را تاب آورد و در هم نشکست؟ آن چه قبرستانی بود که سرچشمه عصمت

را در خویش فرو برد و دم بر نیاورد؟ آن چه خاکی بود که به خود جرأت داد فاطمه را از

علی جدا کند؟ 

 چه رازی بود در شهادت زهرا (س) که خانه فرو نریخت، مدینه زیر و زبر نشد، عمود

خیمه آسمان نشکست و زمین متلاشی نگشت؟ آفرینش این تحمل را از کجا آورده بود؟

 مگر نه زهرا، والاترین محبوبه خداوند بود؟ مگر نه فاطمه، پاره جگر پیامبر بود؟

 در آن شب تغسیل ماه، علی در مأمن تاریکی، سر بر دیوار خانه فاطمه، سر بر محور

آفرینش، سر بر عمود آسمان نهاده بود و زار زار می گریست. 

 اگر در عاشورا سجاد (ع) مشت بر زمین کوفت و آسمان را به آرامش خواند، در آن شب

علی سر بر دیوار کائنات، ملتقای زمین و آسمان، محور آفرینش می سایید و با وجود بی

قرار خویش، همه را به آرامش فرا می خواند.

صلی الله علیک یا فاطمة بنت رسول الله